Metalica

Soria

Metallica – amerykański zespół heavymetalowy założony w Los Angeles w 1981 roku przez Jamesa Hetfielda i Larsa Ulricha. Uważany za jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych zespołów metalowych lat 80[1].

Po wydaniu w 1983 r. debiutanckiego albumu Kill 'Em All, grupa została uznana za twórcę nowego stylu muzyki metalowej – thrash metalu[2]. Zarazem wydany w 1986 r. trzeci album Master of Puppets, jest określany przez niektórych krytyków jako najlepszy album heavymetalowy wszech czasów[3]. Jest to również ostatni album zespołu nagrany z basistą Cliffem Burtonem, który zginął 27 września 1986 w wypadku autokarowym, podczas którego wypadł przez okno, po czym autokar przewrócił się na niego. Chociaż pozostali członkowie zespołu rozważali zakończenie działalności grupy, to ostatecznie postanowili kontynuować granie i na następcę Burtona został wybrany Jason Newsted.

Album Metallica (nazywany też Czarnym Albumem) został wydany w 1991 r. i do dziś pozostaje najpopularniejszym wydawnictwem zespołu zdobywając m.in. status diamentowej płyty w USA za sprzedanie obecnie płyty w nakładzie ponad 15 milionów egzemplarzy[4]. W 1999 roku Metallica zagrała wspólny koncert z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco dyrygowaną przez Michaela Kamena, który został podsumowany wydaniem albumu i filmu o nazwie S&M.

W styczniu 2001 basista Jason Newsted opuścił grupę[potrzebne źródło]. W kwietniu tego samego roku zespół rozpoczął nagrania do kolejnego albumu studyjnego, ale przerwał je w lipcu, gdy James Hetfield udał się do kliniki odwykowej, w której przebywał do grudnia[potrzebne źródło]. Praca nad albumem została wznowiona dopiero w maju 2002, by wreszcie w roku 2003 zaowocować wydaniem albumu St. Anger. Wszystkie partie gitary basowej zostały nagrane przez producenta albumu Boba Rocka, ale jeszcze na kilka miesięcy przed wydaniem płyty nowym basistą Metalliki został Robert Trujillo. 12 września 2008 został wydany nowy album studyjny zespołu, Death Magnetic[potrzebne źródło].

Metallica sprzedała ponad 100 milionów kopii albumów na całym świecie[5], wliczając w to ponad 57 milionów kopii w samych Stanach Zjednoczonych[6]. Zespół został sklasyfikowany na 3. pozycji listy zestawiającej Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej przez MTV[7] oraz na 5. pozycji listy zestawiającej 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej przez VH1[8]. W 2009 roku Metallica została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame[9]

Pomysłodawcą nazwy Metallica był promotor muzyki metalowej w San Francisco, Ron Quintana, który pod koniec 1981 roku planował stworzenie nowego czasopisma mającego promować amerykańskie i brytyjskie zespoły metalowe. Ponieważ miał parę sugestii co do nazwy magazynu, postanowił zwrócić się o pomoc w wyborze do Larsa Ulricha. Metallica była jedną z sugestii i ona najbardziej spodobała się Ulrichowi, ale jako nazwa swojego zespołu, więc postanowił zaproponować Quintanie nazwę Metal Mania, którą ten zatytułował swoje pismo[10][11].

Głównym twórcą logo do nazwy Metallica jest James Hetfield[11].

Wczesny okres (1981-1982)
Początki Metalliki sięgają maja 1981, gdy wokalista i gitarzysta James Hetfield i perkusista Lars Ulrich spotkali się na jam session po zamieszczeniu ogłoszeń w tym samym wydaniu gazety The Recycler[12]. Hetfield, mający już wcześniejsze doświadczenie z kilku zespołów, nie był zadowolony ze słabych umiejętności Ulricha, który nie grał dotąd w żadnym zespole. Mimo wszystko postanowił z nim współpracować. Przez kilka miesięcy duet spotykał się razem, by improwizować, a przy okazji Ulrich zapoznawał Hetfielda z brytyjskimi zespołami metalowymi[13]. 28 października 1981 uznaje się za datę założenia grupy, ponieważ wtedy Ulrich powiedział Hetfieldowi, że ma zarezerwowane miejsce na składance Metal Massacre (chociaż nie miał zespołu) wydawanej przez jego znajomego, Briana Slagela, założyciela wytwórni płytowej Metal Blade Records[14]. Pod koniec 1981 roku, Metallica, w składzie z gitarzystą prowadzącym Lloydem Grantem i basistą Ronem McGovneyem, nagrała utwór "Hit the Lights"[15], skomponowany przez Hetfielda, gdy grał jeszcze w zespole Leather Charm.

Ponieważ współpraca Granta z grupą zakończyła się jedynie na tym utworze a sam zespół miał problemy ze znalezieniem stałego gitarzysty prowadzącego, Lars Ulrich na początku 1982 roku postanowił zamieścić kolejne ogłoszenie w Recyclerze. Odpowiedział na nie Dave Mustaine. Na spotkaniu z zespołem nie musiał nawet grać, ponieważ samo jego dotychczasowe doświadczenie zrobiło wystarczające wrażenie na Hetfieldzie i Ulrichu. Z ustabilizowanym już składem Metallica zagrała swój pierwszy koncert 14 marca 1982 w Radio City w Anaheim w stanie Kalifornia. Do końca 1982 r. zespół głównie grał koncerty, nagrał kilka dem, a w międzyczasie, 14 czerwca 1982, została wydana pierwsza edycja składanki Metal Massacre z utworem "Hit the Lights." W grudniu 1982 nastąpiła zmiana basisty. McGovney odszedł z powodu zbyt wielu złych doświadczeń z pozostałymi członkami zespołu, ale jeszcze przed jego odejściem Hetfield i Ulrich chcieli mieć w zespole innego basistę, Cliffa Burtona, którego zobaczyli występującego z zespołem Trauma[15]. Burton zgodził się dołączyć do Metalliki, ale zespół musiał przeprowadzić się do San Francisco.

Kill 'Em All (1983)
W lutym 1983, promotor oraz właściciel sklepu Rock 'n' Roll Heaven w New Jersey, Jon Zazula, zaproponował Metallice zagranie kilku koncertów na Wschodnim Wybrzeżu. Zespół wyruszył pod koniec marca 1983 w podróż, długą na ponad 3 tysiące kilometrów, na drugi koniec Stanów Zjednoczonych, w czasie której członkowie zespołu zaczęli coraz bardziej zwracać uwagę na alkoholowe uzależnienie Dave'a Mustaine'a. Ostatecznie, na początku kwietnia 1983, Mustaine'a wyrzucono z zespołu, a za namową menedżera Metalliki, Marka Whitakera, na jego miejsce wybrany został Kirk Hammett, którego Hetfield i Ulrich poznali (tak samo jak Whitakera) pod koniec 1982, gdy grali koncert razem z zespołem Exodus, w którym grał Hammett[16]. Jon Zazula nie planował jedynie zorganizowania paru występów Metallice, ale również liczył na załatwienie kontraktu nagraniowego zespołowi, co jednak mu się nie udało, więc postanowił założyć razem z żoną Marshą własną wytwórnię Megaforce Records, z którą grupa podpisała kontrakt 3 maja 1983.

Zaledwie siedem dni później Metallica wstąpiła do Music America Recording Studios, by w ciągu 17 dni zarejestrować materiał na swój pierwszy album studyjny. 25 lipca 1983 została wydana płyta Kill 'Em All, którą zespół od razu zwrócił na siebie uwagę. Dwa dni po wydaniu albumu Metallica wyruszyła razem z zespołem Raven w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, nazwaną Kill 'Em All for One Tour, trwającą do 3 września 1983.

Pod koniec 1983 roku, Metallica przeprowadziła się z San Francisco do New Jersey i zaczęła komponować utwory na następny album, w międzyczasie grając je podczas wspólnych koncertów z zespołem Anthrax.

Ride the Lightning (1984-1985)
Początek 1984 roku okazał się dla zespołu niekorzystny, ponieważ został on okradziony z całego sprzętu (z wyjątkiem gitar , które muzycy schowali w obawie przed zimnem) po koncercie w Bostonie w stanie Massachusetts[potrzebne źródło]. 20 lutego 1984, Metallica rozpoczęła nagrywanie utworów na następny album studyjny w Sweet Silence Studios w Kopenhadze. Zespół postanowił wyprodukować album samodzielnie, ale z pomocą producenta Flemminga Rasmussena. Sesja nagraniowa zakończyła się 14 marca, po czym zespół skupił się na graniu koncertów. 30 lipca 1984 wytwórnia Megaforce Records wydała album Ride the Lightning. Chociaż album był krytykowany przez niektórych fanów zespołu za obecność "Fade to Black" na nim[17], to jednak utwór w ocenie krytyków jest uznawany za "metalową klasykę wszech czasów," a cały album za rewolucyjny[18]. 2 sierpnia 1984, trzy dni po wydaniu płyty[19], Metallica postanowiła zwolnić swojego dotychczasowego menedżera Marka Whitakera oraz odejść od Jona Zazuli i jego wytwórni Megaforce[16]. Powodem tego było poznanie dzień wcześniej[19] przez zespół Cliffa Burnsteina, menedżera oraz założyciela (z Peterem Menschem) QPrime Management, które miało już na koncie pomoc w wypromowaniu zespołów jak AC/DC, Aerosmith, czy Scorpions. Mimo że Metallikę obowiązywał kontrakt z wytwórnią Megaforce, cała sytuacja odbyła się bez rozpraw sądowych, ponieważ okazało się, że Zazula złamał warunki umowy z zespołem, poprzez wydanie 25 tysięcy więcej kopii albumu Ride the Lightning niż powinien[20]. Dzięki współpracy z nowymi menedżerami, 12 września 1984 Metallica podpisała nowy kontrakt z wytwórnią Elektra Records, a 16 listopada wyruszyła w trasę koncertową Bang the Head That Doesn't Bang Tour, trwającą do 19 marca 1985 i obejmującą koncerty w Europie (z zespołem Tank) i w USA oraz jeden występ w Kanadzie (z zespołami W.A.S.P. i Armored Saint). Podczas tej trasy koncertowej zespół zyskał przydomek "Alcoholica," odwołujący się do uzależnienia członków od nadmiernego spożywania alkoholu.

W połowie 1985 r., zespół rozpoczął komponowanie utworów na kolejny album i grał od czasu do czasu koncerty. Z początkiem września 1985, ponownie w Sweet Silence Studios, Metallica rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, którego produkcją zajął się sam zespół oraz Flemming Rasmussen. Sesja nagraniowa trwała do 27 grudnia 1985.

Master of Puppets (1986-1987) [edytuj]
Plik:Metallica, Damage Inc tour.jpg
Metallica podczas trasy koncertowej Damage, Inc. TourNa początku 1986 roku miksowanie nagranego materiału rozpoczął Michael Wagener, a w międzyczasie Hetfield i Burton zaczęli występować w zespole Spastik Children. 3 marca 1986 został wydany album Master of Puppets. Osiągnął 29. pozycję na krajowej liście przebojów w USA, co wprawiło wielu ludzi w zdumienie, ponieważ zespół – od początku istnienia – zyskiwał popularność głównie za pomocą koncertów; nie nagrał żadnego teledysku, a dotychczas wydane single nie osiągnęły żadnego sukcesu. 27 marca 1986, Metallica wyruszyła w trasę koncertową Damage, Inc. Tour podzieloną na dwie części: amerykańską, trwającą do 3 sierpnia, podczas której zespół występował jako support przed zespołem Ozzy'ego Osbourne'a, oraz europejską, zapoczątkowaną 10 września, ale przerwaną 27 września 1986.

Tego dnia zespół jechał autokarem ze Sztokholmu w Szwecji, w którym grał koncert dzień wcześniej, do Kopenhagi w Danii. Nad ranem, w pobliżu szwedzkiego miasta Ljungby, autokar wpadł w poślizg i zaczął koziołkować. W międzyczasie basista Cliff Burton wypadł przez okno autokaru, a ten wylądował na nim, zabijając go. Z tego powodu pozostali członkowie zespołu zastanawiali się nad rozwiązaniem Metalliki, ale pod wpływem matki Burtona postanowili kontynuować karierę[20]. 7 października 1986 odbył się pogrzeb Burtona w Castro Valley, w stanie Kalifornia[21], po czym zespół zaczął przesłuchiwać basistów. Po przesłuchaniu przez członków zespołu ponad 40 muzyków, 28 października 1986 wybrany został Jason Newsted.

8 stycznia 1987 w Kopenhadze Metallica wznowiła trasę koncertową Damage, Inc. Tour. Została ona zakończona 13 lutego 1987, ale jeszcze przed jej końcem zespół po raz pierwszy zagrał koncert w Polsce. Po trasie koncertowej członkowie zespołu (oprócz Hetfielda, który złamał rękę) zaczęli organizować próby w garażu Ulricha, na których grali głównie covery. Kilka coverów zostało zarejestrowanych przez zespół od 9 do 15 lipca 1987 w studiach A&M oraz Conway w Los Angeles i zostały one wydane 24 sierpnia 1987 na minialbumie o nazwie Garage Days Re-Revisited. We wrześniu członkowie zespołu zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny. 17 listopada 1987 Metallica wydała swój pierwszy film pt. Cliff 'Em All!. Jest to hołd dla Cliffa Burtona w postaci amatorskich, profesjonalnych oraz prywatnych nagrań wideo.

...And Justice for All (1988-1990)
Metallica podczas trasy koncertowej Damaged Justice Tour28 stycznia 1988 Metallica weszła do One On One Studios w Los Angeles, aby razem z producentem Mikiem Clinkiem, znanym ze współpracy z zespołem Guns N' Roses, nagrać czwarty album studyjny. Współpraca z nowym producentem okazała się jednak niezadowalająca i w marcu 1988 zespół rozpoczął nagrania od nowa – ponownie z Flemmingiem Rasmussenem. Sesja została zakończona na początku maja 1988. Po sesji, od 27 maja do 30 sierpnia 1988, Metallica występowała na festiwalu Monsters of Rock. 6 września 1988 został wydany album ...And Justice for All i trafił na 6. pozycję krajowego zestawienia w USA. 11 września 1988 zespół wyruszył w trasę koncertową Damaged Justice Tour, trwającą do 7 października 1989. W międzyczasie, 6 grudnia 1988, Metallica nagrała swój pierwszy teledysk do utworu "One," którego premiera nastąpiła 22 stycznia 1989. Razem z debiutanckim wideoklipem Metallica zadebiutowała z singlem "One" na krajowej liście przebojów w Stanach Zjednoczonych osiągając 35. miejsce.

22 lutego 1989 Metallica, jako jeden z kandydatów do nagrody, wystąpiła po raz pierwszy na ceremonii Grammy Awards. W kategorii Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrumental nominowany został album ...And Justice for All. Mimo wykonania przez zespół utworu "One," zwycięzcą został album Crest of a Knave zespołu Jethro Tull, który nawet nie przybył na ceremonię, ponieważ był pewien (jak i wiele innych osób), że nagrodę zdobędzie Metallica. 6 czerwca 1989 zespół wydał swój drugi film, 2 of One. 6 września 1989 teledysk do utworu "One," nominowany na ceremonii MTV Video Music Awards w kategorii Best Heavy Metal Video, przegrał z teledyskiem do utworu "Sweet Child O' Mine" zespołu Guns N' Roses.

21 lutego 1990 Metallica otrzymała swoją pierwszą nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance za utwór "One." Od 16 maja do 30 czerwca Metallica ponownie uczestniczyła w festiwalu Monsters of Rock, a od lipca do września 1990 komponowała utwory na następny album studyjny[22]. Już 6 października 1990, ponownie w One On One Studios, rozpoczęła sesję nagraniową piątego albumu studyjnego. Producentem został Bob Rock.

Metallica (1991-1995)
Sesja nagraniowa została zakończona 16 czerwca 1991. 10 sierpnia 1991 Metallica rozpoczęła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, a dwa dni później wydany został album Metallica[23], trafiając na 1. pozycję krajowego zestawienia w Stanach Zjednoczonych. W ciągu tygodnia sprzedano w USA ponad 600 tysięcy egzemplarzy płyty[22]. Album promowało pięć singli: "Enter Sandman," "The Unforgiven," "Nothing Else Matters," "Wherever I May Roam" i "Sad But True." Z nich wszystkich, największy sukces osiągnął pierwszy singel, "Enter Sandman," osiągając 16. pozycję na krajowym oraz 10. na rockowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych. 12 października 1991, Metallica zakończyła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, ale jeszcze na przedostatnim występie, 28 września 1991 w Moskwie, zespół wystąpił przed widownią liczącą od 150 do 500 tysięcy ludzi. 29 października 1991 grupa wyruszyła w trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, występując m.in. 20 kwietnia 1992 na The Freddie Mercury Tribute Concert na londyńskim stadionie Wembley. Trasa została przerwana 5 lipca 1992.

17 lipca 1992 zespół wyruszył w oddzielną trasę koncertową Metallica/GNR Stadium Tour z zespołem Guns N' Roses. 8 sierpnia 1992 miał miejsce koncert w Montrealu. Gdy Metallica kończyła grać wstęp do utworu "Fade to Black," doszło do przedwczesnego wybuchu płomieni, co doprowadziło do poparzeń 2. i 3. stopnia na twarzy, ramionach, dłoniach, i nogach Jamesa Hetfielda, który stał za blisko miejsca, gdzie nastąpił zapłon. Z tego powodu trasa została przerwana. Hetfield mimo ciężkich obrażeń mógł śpiewać, ale nie mógł grać na gitarze, więc tymczasowo zastąpił go w tym John Marshall. Trasa została wznowiona 25 sierpnia i zakończona 6 października 1992. 9 września 1992 Metallica na MTV Video Music Awards po raz pierwszy otrzymała nagrodę w kategorii Best Metal/Hard Rock Video za teledysk do utworu "Enter Sandman." 22 października 1992 zespół wznowił trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, która zakończyła się 8 maja 1993. Po niej wyruszył 19 maja w krótką trasę Nowhere Else to Roam Tour, trwającą do 4 lipca 1993. W trakcie gdy Metallica koncertowała, 17 listopada 1992 został wydany film dokumentalny zespołu, A Year and a Half in the Life of Metallica, ukazujący sesję nagraniową albumu Metallica oraz wydarzenia z tras koncertowych po wydaniu albumu. Gdy zespół zakończył już koncertowanie, 23 listopada 1993 ukazał się koncertowy box set, Live Shit: Binge & Purge, zawierający zapis audio występów grupy z 25, 26 i 27 lutego oraz 1 i 2 marca 1993 w stolicy Meksyku, oraz dwa zapisy wideo występów z 13 i 14 stycznia 1992 w San Diego w stanie Kalifornia i z 29 i 30 sierpnia 1989 w Seattle w stanie Waszyngton. Sprzedany został na świecie w ponad milionie kopii, co czyni go najlepiej sprzedającym się koncertowym box setem w historii[24].

28 maja 1994 Metallica ruszyła w trasę koncertową Summer Shit: Shit in the Sheds Tour, trwającą do 21 sierpnia 1994. W październiku 1994, Hetfield i Ulrich zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny[22]. Z początkiem maja 1995, Metallica rozpoczęła kolejną sesję nagraniową z producentem Bobem Rockiem w The Plant Studios w Sausalito w stanie Kalifornia. W trakcie sesji zespół zorganizował minitrasę Escape from the Studio '95.

Load, Reload, Garage, Inc. (1996-1998)
Z początkiem lutego 1996 Metallica zakończyła sesję nagraniową. 3 czerwca 1996 wydany został album Load, który tak samo jak poprzedni album studyjny osiągnął 1. pozycję w USA. Single promujące album zajmowały wysokie miejsca w USA: "Until It Sleeps" osiągnął 10. pozycję na krajowej, a na rockowej – jako pierwszy singel Metalliki – pozycję numer 1.; "Hero of the Day," "King Nothing," "Bleeding Me," "Ain't My Bitch" zajmowały kolejno 1., 6., 6. i 15. pozycję na zestawieniu rockowym. Nowy album wyróżnia, co wielu fanom grupy się nie spodobało, skierowanie Metalliki w stronę alternatywnego rocka i zmiana wizerunku wyróżniająca się przede wszystkim skróceniem włosów przez członków zespołu[25]. Reakcja fanów była uzasadniona oryginalnym wizerunkiem Metalliki, która od początku działalności "wyglądała i mówiła, jakby pochodziła z ulicy."[1] Od 27 czerwca do 5 sierpnia 1996, zespół uczestniczył w festiwalu Lollapalooza, a od 6 września 1996 do 28 maja 1997 koncertował w ramach trasy Poor Touring Me. Od lipca do października 1997 zespół, ponownie w The Plant Studios, nagrywał materiał na kolejny album studyjny, wykorzystując do tego m.in. pozostałości z poprzedniej sesji nagraniowej. W sierpniu i listopadzie 1997 dał po kilka występów w ramach minitrasy Reload Promo Tour. 17 listopada 1997 wydany został album Reload, również osiągając 1. pozycję w USA. Album promowały cztery single: "The Memory Remains," "The Unforgiven II," "Fuel," i "Better Than You," które, podobnie jak single z poprzedniego albumu, osiągnęły wysokie pozycje na rockowej liście przebojów w USA: kolejno 3., 2., 6. i 7.

2 kwietnia 1998 Metallica ruszyła w trasę koncertową Poor Retouring Me, trwającą do 13 września 1998. Od następnego dnia, w przeciągu pół miesiąca, grupa nagrała w The Plant Studios nowe covery na następny album. W drugiej połowie listopada 1998 zespół dał pięć występów w ramach minitrasy Garage, Inc. Promo Tour i w międzyczasie, 23 listopada 1998, został wydany album kompilacyjny Garage, Inc., zawierający wyłącznie covery. 8 grudnia 1998 Metallica wydała film koncertowy Cunning Stunts – występ grupy z 9 i 10 maja 1997 w Fort Worth w stanie Teksas.

S&M (1999-2002)
Od 18 do 20 kwietnia grupa przygotowywała się do koncertu, a 21 i 22 kwietnia zagrała koncert w Berkeley Community Theater w Berkeley w stanie Kalifornia razem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco, dyrygowaną przez Michaela Kamena. 30 kwietnia 1999 Metallica ruszyła w trasę koncertową Garage Remains the Same Tour, trwającą do 30 lipca 1999. 19 i 23 listopada 1999 grupa dała kolejne dwa koncerty z orkiestrami symfonicznymi: w Berlinie z Filmową Orkiestrą z Babelsberga (ang. Babelsberger Film Orchester), a w Nowym Jorku z nowojorską Orkiestrą Symfoniczną. Obie orkiestry również były dyrygowane przez Michaela Kamena[22]. Pomiędzy oboma koncertami, 22 listopada 1999, został wydany album/film koncertowy S&M, będący zapisem koncertu Metalliki z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco. Grupa rozpoczęła rok 2000 minitrasą Mini Millennium Tour.

13 kwietnia 2000 została zapoczątkowana rozprawa sądowa, w której Metallica pozwała Napstera – serwis pozwalający na pobieranie za darmo cyfrowych plików muzycznych. W konfrontacji z Napsterem czynny udział brał jedynie perkusista Lars Ulrich, dostarczając m.in. listę ponad 350 tysięcy osób, które pobierały utwory zespołu, oraz zeznając przed Komisją Sądowniczą Senatu Stanów Zjednoczonych, i to na niego spadła największa krytyka. Cała sprawa przyczyniła się dodatkowo do utraty przez zespół wielu fanów, którzy demonstrowali swoją złość na grupę poprzez niszczenie swoich zakupionych albumów Metalliki przed budynkiem sądu, w którym odbywała się rozprawa[26]. 23 czerwca 2000 zespół wyruszył w trasę koncertową Summer Sanitarium Tour, trwającą do 9 sierpnia 2000. 30 listopada 2000 grupa wystąpiła na ceremonii My VH1 Music Awards. Dla jednego z członków zespołu był to ostatni występ z Metalliką.

17 stycznia 2001 basista Jason Newsted odszedł z zespołu z powodów osobistych oraz wskutek zmęczenia psychicznego. Również w styczniu pozostali członkowie grupy: James Hetfield, Lars Ulrich i Kirk Hammett zaczęli korzystać z pomocy terapeuty, Phila Towle'a, który miał pomóc rozwiązać problem z rosnącym w zespole napięciem. Mimo odejścia Newsteda, trójka członków zespołu nie zorganizowała przesłuchań basistów lecz 23 kwietnia 2001 rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, a tymczasowym basistą zespołu został producent albumu, Bob Rock. Zanim Metallica zaczęła nagrania, filmowcy Bruce Sinofsky i Joe Berlinger zostali zaangażowani do udokumentowania procesu nagraniowego. 12 lipca Metallica i Napster ogłosili porozumienie, a 19 lipca 2001 przerwano sesję nagraniową nowego albumu, gdy James Hetfield udał się do kliniki odwykowej, by wyleczyć się z alkoholizmu i innych uzależnień. 6 listopada 2001 został wydany film dokumentalny z serii Classic Albums, opowiadający o albumie Metallica. 3 grudnia 2001 James Hetfield opuścił klinikę odwykową.

1 maja 2002 Metallica wznowiła nagrywanie nowego albumu w studiu HQ, a w grudniu 2002 rozpoczęła przesłuchania basistów.

St. Anger (2003-2004)

Metallica podczas trasy koncertowej Summer Sanitarium '03Po trzech miesiącach przesłuchań, 24 lutego 2003, nowym basistą Metalliki został Robert Trujillo. 8 kwietnia 2003 zespół zakończył sesję nagraniową nowego albumu studyjnego. 5 czerwca 2003 została wydana płyta St. Anger. Dotarła do 1. miejsca na krajowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych, zaś pierwszy singel promujący album, "St. Anger," osiągnął 2. pozycję na rockowej liście przebojów. Album promowały jeszcze trzy single: "Frantic," "The Unnamed Feeling," i "Some Kind of Monster." Dzień po wydaniu albumu rozpoczęła się trasa koncertowa Summer Sanitarium '03, trwająca do 24 sierpnia 2003, a od 6 listopada 2003 do 28 listopada 2004 trwała trasa Madly in Anger With You World Tour. 21 stycznia 2004 odbyła się premiera filmu dokumentalnego Bruce'a Sinofsky'ego i Joe'ego Berlingera pt. Some Kind of Monster. W maju 2004 Metallica, po niemal 20 latach, podpisała kontrakt z nową wytwórnią płytową, Warner Bros. Records[27]. 13 lipca 2004 został wydany minialbum Some Kind of Monster, który jest ostatnim wydawnictwem firmowanym przez wytwórnię Elektra Records. 17 sierpnia 2004 ukazała się pierwsza oficjalna książka Metalliki, So What! The Good, the Mad, and the Ugly (w Polsce wydana 1 listopada 2005 pod nazwą So What!: Dobrzy, wściekli i brzydcy).

Death Magnetic (2005-2008)
Z początkiem listopada 2005 w studio HQ Metallica zaczęła komponować utwory na nowy album, którego producentem, jak ogłoszono 16 lutego 2006, został Rick Rubin. 18, 21 i 25 marca 2006 Metallica odbyła swoje pierwsze trzy występy w historii w Afryce, a od 3 czerwca do 15 sierpnia grała koncerty w ramach minitrasy Escape from the Studio '06. W lipcu 2006, magazyn Blender sklasyfikował Metallikę na 17. miejscu listy zestawiającej 25 Największych Słabeuszy...Wszech Czasów! argumentując to ścięciem włosów, pozwaniem Napstera, oraz tym, co można zobaczyć w filmie Some Kind of Monster[28]. 4 grudnia 2006 ukazało się DVD o nazwie The Videos 1989-2004, będące kompilacją wszystkich teledysków zespołu. 12 marca 2007 grupa rozpoczęła nagrywanie dziewiątego albumu studyjnego. Od 28 czerwca do 18 lipca 2007 zespół koncertował w ramach kolejnej minitrasy Sick of the Studio '07, w trakcie której 7 lipca wystąpił na charytatywnym koncercie Live Earth w Londynie. 14 maja 2008 w Los Angeles w USA Metallica rozpoczęła serię 25 koncertów trwających do 24 sierpnia 2008 na Reading Festival w Reading w Anglii. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch minitras koncertowych zespołu mających miejsce w okolicach letnich wakacji, ta nie została zatytułowana[29].

1 lipca 2007 w wywiadzie dla belgijskiego magazynu Studio Brussel, Lars Ulrich wyraził nadzieję na ukończenie nagrywania nowego albumu w październiku lub listopadzie 2007 oraz wydanie go w lutym 2008[30]. Ostatecznie płyta nie została wydana w lutym 2008, a sam Ulrich jako nową przewidywaną datę wydania podał wrzesień 2008[31]. Według kontraktu między zespołem a wytwórnią, będzie to jedyny album Metalliki wydany przez Warner Bros. Records. Kolejne albumy będą prawdopodobnie wydawane przez samą grupę[32]. Wokalista i gitarzysta zespołu James Hetfield, oświadczył w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, że nowa płyta jest już nagrana i zatytułowana, oraz że pozostał jeszcze proces miksowania[33]. Na płycie znalazło się 10 utworów. 4 czerwca 2008 miało miejsce zaprezentowanie sześciu nagrań krytykom muzycznym, m.in. z magazynów Kerrang! i Metal Hammer. Nagrania zostały ocenione pozytywnie[34]. 14 czerwca 2008 potwierdzony został tytuł albumu – Death Magnetic[35]. Płyta została wydana ogólnoświatowo 12 września 2008[36].

4 kwietnia 2009 Metallica została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame. Wraz z obecnym składem Metalliki zagrał Jason Newsted, były basista tej formacji.

Wpływ
Metallica jest zaliczana do "Wielkiej Czwórki Thrashu" razem z innymi zespołami założonymi na początku lat 80.: Slayerem, Anthraxem i Megadeth[37]. Zespół jest odpowiedzialny za poszerzenie granic thrashu, używając do tego szybkości i głośności, aby wzmocnić swoje kompozycje o skomplikowanych strukturach[1], oraz za dodanie elementów adrenaliny i srogości do gatunku[7]. Z nadejściem lat 90. Metallica jako lider gatunku mający szacunek u headbangerów, jak i u słuchaczy oraz krytyków głównych nurtów muzycznych, była odpowiedzialna za zmianę zasad wielu zespołów heavymetalowych. Z końcem lat 90. zespół był już ustabilizowany jako twórca nowoczesnego metalu.

Metallica została sklasyfikowana na 3. pozycji listy na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej w 2006 roku przez MTV[7] oraz na 5. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej w 2000 r. przez VH1[8]. James Hetfield i Kirk Hammett trafili na 2. pozycję listy z 2004 r. na 100 Najlepszych Gitarzystów Heavymetalowych Wszech Czasów magazynu Guitar World[38]. Ten sam magazyn w 2002 r. wybrał samego Hammetta jako pierwszego członka własnej Galerii Sław.

Już pierwszy album Metalliki, Kill 'Em All z 1983, doprowadził do "prawdziwych narodzin thrashu"[2], a wydany rok później Ride the Lightning został uznany za "rewolucyjny"[18]. Trzeci album zespołu, Master of Puppets z 1986, jest uważany przez niektórych krytyków za "najlepszy heavymetalowy album kiedykolwiek nagrany"[3]. Po albumie ...And Justice for All z 1988 Metallica "odcięła się od swojego progresywnego, heavymetalowego brzmienia" i "nie stworzyła niczego innowacyjnego przez dziesięć lat"; zmiana nastąpiła wraz z rokiem 1999 i wspólnym koncertem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco[39].

Muzycy
Obecny skład zespołu
James Hetfield – śpiew, gitara rytmiczna (październik 1981 – obecnie)
Lars Ulrich – perkusja (październik 1981 – obecnie)
Kirk Hammett – gitara prowadząca, chórki (kwiecień 1983 – obecnie)
Robert Trujillo – gitara basowa, chórki (luty 2003 – obecnie)
Byli członkowie [edytuj]
Jason Newsted – gitara basowa, śpiew/chórki (październik 1986 – styczeń 2001)
Cliff Burton – (zm. 1986) gitara basowa, chórki (grudzień 1982 – wrzesień 1986)
Dave Mustaine – gitara prowadząca (luty 1982 – kwiecień 1983)
Ron McGovney – gitara basowa (koniec 1981 – grudzień 1982)
Dyskografia
Osobny artykuł: Dyskografia grupy Metallica.
Albumy studyjne
Kill 'Em All (1983)
Ride the Lightning (1984)
Master of Puppets (1986)
...And Justice for All (1988)
Metallica (1991)
Load (1996)
Reload (1997)
St. Anger (2003)
Death Magnetic (2008)